Rozdział 19 - Back to the drawing board

*** Oczami Scarleth ***
- Koniec tego...
- Proszę, ty nic nie rozumiesz... - poczułam łzy napływające mi do oczu, a po chwili zostałam przyciągnięta do boku Harry'eggo. Objęłam go i ponownie spojrzałam na ochroniarza, którego mój tatuś za mną wysłał.
- Nie jestem tu od tego, żeby rozumieć, tylko od tego, żeby w razie potrzeby cię unieruchomić i wnieść z powrotem na posesję. - Styles odepchnął mnie delikatnie do tyłu i szedł spuścić temu gościowi wpierdol, ale zza pleców pracownika mojego taty wyłoniło się jeszcze pięciu innych kolesi w czarnych garniakach. Jęknęłam i ścisnęłam ramię Hazzy. Nie chcę, żeby mnie od niego oddzielali. Nie mają prawa.
- Jeżeli umożliwicie nam ucieczkę, zapłacę wam więcej, niż Danell. - powiedział spokojnie i zrobił krok do tyłu, wciąż kryjąc mnie swoim ciałem.
- Pojebało cię do reszty? - mężczyzna zaśmiał się głośno i polecił trzem innym unieruchomić mojego chłopaka. Mojego Loczka. W jednej chwili stanęłam przed nim i krzyknęłam.
- STOP! - natychmiast się zatrzymali, patrząc na mnie z niedowierzaniem. Poczułam czyjeś dłonie na biodrach i odetchnęłam głęboko. - Czego wy, do kurwy nędzy, chcecie?
- Zabrać ciebie i jego do twojego ojca... Nie chcemy was krzywdzić. - dodał, jakby przewidując moje pytanie. Niepewnie odwróciłam się w stronę Harry'eggo, ale pokręcił przecząco głową.
- Nie ma mowy, Scar. Nie idziesz tam, nie do niego. - splątałam nasze palce patrząc w jego szmaragdowe, szkliste oczy. - Nie, Doll.
- Harry, pomyśl. Inaczej...
- To pułapka, Scarleth. Nie wierz im.
- Nie mamy wyboru - jęknęłam i wskazałam ręką na "ogon" za nami - Oni mają broń Harry. Nie uciekniemy. A mój tatuś... On nas nie skrzywdzi. - szepnęłam i spojrzałam na niego z nadzieją. Mierzyliśmy siłę naszych spojrzeń dobre kilka minut, gdy w końcu Styles westchnął i kiwnął przyzwalająco głową. Uśmiechnęłam się ciepło w jego stronę i wyciągnęłam do niego dłoń. Chwycił ją i przyciągnął mnie do siebie, zachłannie wpijając się w moje usta, jakby ostatni raz i ruszyliśmy. Czekało nas spotkanie z moim ojcem.

*** Oczami Louisa ***
- Zawsze musisz wpakować się w kłopoty, Styles - jęknąłem widząc przyjaciela i jego dziewczynę wchodzącą do domu Danell'a. Żadnego spojrzenia, znaku, nic.
I co ja mam teraz, kurwa, zrobić?

*** Oczami Harry'eggo ***
Siedzieliśmy w jasnym gabinecie, trzymałem w swoich dłoniach malutkie dłonie Scar. Rozglądała się po pomieszczeniu z uśmiechem, jakby odtwarzając każde wspomnienie związane z tym miejscem. Mogła zaprzeczać, ale kochała to miejsce i swojego ojca-kutasa, który nie potrafił z nią nawet porozmawiać i zawiódł ją tak wiele razy.
- Witam. - dźwięczny, męski głos wyrwał mnie z zamyślenia, opuszkami palców muskałem wewnętrzną stronę dłoni Scarleth, jakby chcąc dodać sobie otuchy. Nie chciałem nawet na niego spojrzeć, ale coś w spojrzeniu jej ojca spojrzeniu sprawiło jednak, że wstałem i podałem mu rękę. Z miną pokerzysty ją uścisnął.
- Harry Styles.
- Danell. Usiądź, chciałbym z wami porozmawiać. I nie będę się pierdzielić, przejdę od razu do konkretów. Scarleth?
- Tak, tatusiu? - jego wzrok, gdy na nią patrzył, był ciepły i pełen miłości. Mimo to, nie wybaczyłem mu tego, co z jego winy przechodziła moja malutka Scarleth.
- Czy on sprawia, że się śmiejesz?
- Co?
- Odpowiedz. - powiedział spokojnie, opierając się łokciami o kolana.
- Tak.
- Czujesz się przy nim bezpieczna?
- Tak.
- Szczęśliwa?
- Tak.
- Kochasz go?
- Tak. - nie zawahała się. Poczułem przyjemne ciepło w okolicy klatki piersiowej, które sprawiło, że mimowolnie się uśmiechnąłem. Objąłem ją ramieniem i ucałowałem w skroń, nie zważając na spojrzenie jej ojca. Nastało dłuższe milczenie, przerywane tylko tykaniem zegara.
- To teraz omówimy warunki, na jakich będziecie mogli się spotykać...
- Jakie warunki? - zapytałem o wiele chłodniej, niż zamierzałem - Scarleth jest moja, a ja jestem jej. Tu nie ma miejsca na żaden, pieprzony regulamin. - ignorował mnie, ciągnął swoją wypowiedź dalej, mówiąc o jakichś powrotach przed 11, o zakazie spotkań za jego plecami, ale to, co powiedział chwilę później, przebiło wszystko.
- ... I wasza banda, czy jak siebie nazywacie, będzie działać dla mnie i na moim warunkach. I co ty na to, panie Styles? - spiąłem się, a Scarleth jęknęła i mocno złapała mnie za ramię.
- Powtórzę się. Nie przystaję na żaden z tych warunków. Doll jest moja na moich warunkach.
- W takim razie... - wstał i chciał do mnie podejść, ale przerzuciłem sobie Scar przez ramię i wyciągnąłem broń. Koniec zabawy.
- A teraz odwołasz wszystkich ochroniarzy z mojej drogi, albo przestrzelę ci czaszkę.
- Harry, co Ty...
- Zamknij się, Scarleth. - warknąłem i ponownie przeniosłem wzrok na Danell'a, który właśnie odprawiał swoich fagasów.
- Oddaj mi córkę, Styles.
- Scarleth idzie ze mną. - widząc jego przerażone spojrzenie nie mogłem się oprzeć - Nie ciekawi cię, co u Gemmy? - stanął jak wryty. Tego mi było trzeba. Mocniej złapałem Scarleth i wybiegłem z tego domu. Najwyższa pora. Tylko ja mam prawo dyktować tutaj warunki.
- Puszczaj mnie, Harry. - szamotała się w moich ramionach, gdy wsadzałem ją do auta Louisa.
- Nie tym razem, Doll. - warknąłem i zająłem miejsce obok niej, auto odjechało z piskiem opon.

*** Oczami Zayn'a ***
Stałem przy oknie swojego apartamentu obserwując samochody, ludzi, którzy z tej wysokości wyglądali jak mrówki. Myślałem o tym, co w zasadzie stało się w piwnicy Edwards. Myślałem o smutnych, niebieskich oczach wpatrujących się we mnie, do czasu, gdy moich uszu dobiegł cichy jęk. Jak na rozkaz usiadłem na łóżku, na którym leżała Victorie, ująłem jej dłoń i zacząłem delikatnie ją gładzić, żeby zmniejszyć szok.  Powoli otworzyła oczy, ale gdy tylko mnie zobaczyła wyrwała mi się i odsunęła się na drugą stronę łóżka. Nie tego się spodziewałem. Patrzyła na mnie dosyć niepewnie, ze strachem.
- Co ja tu robię?
- Leżysz. Regenerujesz się. Kryjesz się. Nazywaj to, jak chcesz. - wzruszyłem ramionami.
- Chcę stąd wyjść.
- Nie możesz. - zerwała się na równe nogi i chciała biec, ale była zbyt słaba. To ja podbiegłem do niej, zanim jej drobne ciało zderzyło się z panelami. Zacisnęła dłoń na moim przedramieniu i oddychała głęboko w moją szyję. Znów usiadłem na łóżku, tym razem trzymając ją w ramionach. Po kilku minutach wreszcie się odezwała.
- Dlaczego nie mogę?
- Bo wiesz za dużo i te trzy szmaty będą cię szukać, Love. - spięła się i podniosła głowę, tym samym patrząc mi w oczy.
- Zabiłeś ją? - pokiwałem głową - Chcę stąd wyjść. Wypuść mnie stąd. Słyszysz? - płakała, bała się mnie, choć nawet nie wiedziała, jak mam na imię.
- Nie wyjdziesz. - pocałowałem ją w czubek głowy i mocniej objąłem. - Jesteś moją własną Directioner.


BOOOM! Dzieje się! Twitterowe konta czas pozakładać. Mamy już... AŻ DWA!
1. https://twitter.com/ScarlethDanell
2. https://twitter.com/Victorie_Shade
Poszukujemy jeszcze kont Harry'eggo, Louisa, Zayna, Nialla, Liama, George'a Danell'a (tatusia Scar), Sophii i Eleanor. Jakiekolwiek inne potrzebne konta zamieścimy w następnym poście :)