Rozdział 13 - Be my Queen

*** Oczami Scarleth ***

- Co robimy dalej, Harry? - gdy padło to pytanie, twarz chłopaka wykrzywił grymas złości pomieszanej z obsesją. Pierwszy raz widziałam go w takim stanie. Oderwał się na chwilę od opatrywania moich urazów. Jego wzrok spotkał moje oczy i po chwili pocałował mnie delikatnie w policzek. Bandażował moją dłoń skaleczoną przez obcasy tej pizdy. Mam ochotę połamać je i wsadzić w jej ogromną dupę. Syknęłam kiedy przyłożył do rozcięcia na mojej twarzy wacik ze spirytusem. Aż tak oberwałam?
- Gotowe... - nakleił ostatni plaster i zdjął mnie ze stołu. Powoli puściłam jego dłoń i usiadłam na kanapie obok El. Wpatrywałyśmy się w swoich mężczyzn, jak w obrazki. Gdyby nie Victorie, wolę nie myśleć, co by się z nami stało.

- Nie mam pojęcia, Lou. Ale z całą pewnością nie puścimy im tego płazem. Zadarły z niewłaściwymi osobami. Gdyby nie ta Victorie... - obrócili się twarzą do nas w tym samym momencie - Miałyście cholerne szczęście. Nie możemy dopuścić do tego, żeby to się jeszcze raz stało... - zauważyłam, że Styles nerwowo zerka w stronę Louisa, jakby czegoś oczekując, ale ostatecznie westchnął i przeczesał dłonią włosy - Nie wychodzicie z domu bez nas - zrobiłam wielkie oczy i otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć, ale w tej samej chwili do domu wszedł Zayn z dziwnym spokojem, który wręcz od niego emanował. Oderwałam od niego wzrok i, znając konsekwencje, chciałam zacząć negocjować.
- Musimy przecież wychodzić, nie możemy siedzieć cały czas w zamknięciu - jęknęłam, ale gromiące spojrzenie Malika skutecznie zamknęło mi usta.
- Nie macie wyjścia - dodał, opierając się o framugę drzwi i wzruszył ramionami - Nasze jedyne źródło informacji wybiera się do L.A. Nie możemy ryzykować. - zapadła długa, pełna niepewności cisza, której nie przerywały nawet nasze oddechy.
- Wyjście jest jedno... - powiedział po dłuższej chwili Louis i spojrzał na Eleanor z taką czułością, że wręcz czuło się jego miłość.
- Wykończymy je, Scar - wyszeptał Hazz i już chwilę później zniknął w kuchni. Niewiele myśląc, poszłam jego śladem.

*** Oczami Harry'eggo ***

Poczułem, jak jej drobne ramiona oplatają się dookoła mojej talii i westchnąłem. Tak bardzo potrzebowałem teraz jej obecności...
- Harry - szepnęła i usiadła naprzeciwko mnie na blacie. Rozsunąłem jej nogi, żeby znaleźć się bliżej i ukryłem twarz w jej włosach. Zacisnęła mi dłonie na koszuli i głęboko oddychała. Moja malutka Scarleth - Wiesz, że nie obronisz mnie przed wszystkim? - zesztywniałem i odchyliłem się, żeby spojrzeć w jej oczy i zobaczyć w nich smutek. Moje serce zaczęło rozpadać się na miliony kawałków.
- Scar, proszę. Nie mogę znieść twojego smutku - zetknąłem nasze czoła i już po chwili wpiłem się w jej usta nie mogąc znieść tego małego dystansu między nami. Oddała pocałunek, ale była jakby w swoim świecie - Pozbędziemy się ich i wszystko będzie dobrze, tak? - uniosłem jej podbródek dłonią i spojrzałem jej głęboko w tęczówki - Bądź moją królową, Scar. - lekko zszokowana pokiwała głową nie spuszczając wzroku z moich ust.
- Będę nią, Hazz. Zostanę twoją królową.
- Wiesz o tym, że już nikomu nie pozwolę Cie skrzywdzić ? - odgarnąłem jej z buzi niesforny kosmyk.
- Wiem Harry. Przepraszam za to jak zachowywałam się wcześniej..
- Powinienem być bardziej wyrozumiały. Chodźmy do nich. - pocałowałem ją jeszcze raz i wziąłem na ręce.

***
Nieznośny dźwięk telefonu, który wyrwał mnie z głębokiego snu obudził też Scar, która leniwie podniosła głowę z mojej klatki piersiowej. Podniosła dużą, puchową poduszkę i schowała pod nią głowę. Komórka nie przestawała dzwonić.
- Odbierz to - jęknęła i szturchnęła mnie delikatnie łokciem. Złapałem się za bolącą głowę i zerknąłem na wyświetlacz, po czym odebrałem.
- Jesteś trupem, Payne - warknąłem, ale słysząc kolejne zdania, wypowiadane przez mojego przyjaciela, zamarłem - Zbieram się. Zadzwoń do reszty. - rozłączyłem się i zacząłem zakładać spodnie, ignorując pytające spojrzenie mojej królowej. Miałem już opuszczać pokój, ale w tym samym momencie padło pytanie, którego skutków się obawiałem.
- Co się dzieje, Harry? Dlaczego mnie zostawiasz? - musiałem na nie odpowiedzieć.
- Sophia zniknęła.



To ja, Caroline :) Oto i 13 rozdział. Chciałabym jeszcze tylko zaznaczyć, że naprawdę lubię tę hisotrię i odkąd czytałam jej blogi, zawsze chciałam współpracować z Horanową, a Wasze hejty i uwagi tego nie zmienią. Podkreślam, HEJTY. Na uzasadnione uwagi nt. mojego stylu pisania reaguję, wiadomo, każdemu zdarzają się błędy, potknięcia, a ja chcę je poprawiać. :) Dziękuję za przeczytanie i wsparcie udzielone mi pod poprzednim postem, C. Xx