Rozdział 12 - A chance

Razem z Lou i Zaynem wszedłem do ogromnego, sterylnego szpitala i wzdrygnąłem się lekko. Nigdy nie lubiłem takich miejsc. Skierowaliśmy się do recepcji, gdzie spotkaliśmy starszą, czarnoskórą kobietę.

Dr. Shade

- Dzień dobry, przyszedłem do doktor Shade, chciała się ze mną widzieć - podejrzliwe spojrzenie pielęgniarki nie wróżyło nic dobrego.

- Panowie we trzech chcą się udać do pani doktor, bo... - przy blacie pojawiła się drobna dziewczyna, nie wyglądająca na więcej, niż 20 lat - Oto i pani doktor. Panowie twierdzą, że byli z panią umówieni, we trójkę...

- Pani Kingsley, proszę wrócić do swoich zajęć - odparła chłodno tamta i wzrokiem omiotła karty przyjęć i westchnęła, po czym spojrzała na nas przepraszająco - Zapraszam do gabinetu, nie będę tutaj rozmawiać o tym, co was tu sprowadza - zaznaczyła, znacząco spoglądając na tłum ludzi, który z każdą chwilą się powiększał. Wjechaliśmy windą na samą górę budynku i stanęliśmy przed drzwiami gabinetu. Nie mam pojęcia, ile miała lat, ale tabliczka na jej drzwiach głosiła, iż była pediatrą, chirurgiem, ginekologiem i zajmowała się również seksuologią kliniczną. Dopiero teraz zrozumiałem, co miała na myśli tamta kobieta. Młoda pani doktor zajęła miejsce za biurkiem i jakby się zamyśliła.

- Więc? Kim jesteś i co wiesz o dziewczynach - może powiedziałem to zbyt ostrym tonem, ale nie mieliśmy zbyt dużo czasu. W ogóle nie wiedzieliśmy ile go mamy.

- Wiecie, jak się nazywam, więcej nie musicie wiedzieć. Widziałam dwie dziewczyny. Brunetkę i blondynkę... - otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale zamilkła, jakby przetwarzając wszystko w głowie - Chcę, żebyście wiedzieli dwie rzeczy. Po pierwsze, zdaję sobie sprawę z tego, kim jesteście, a po drugie, nie jestem jedną z nich - byłem lekko zdziwiony, tak samo, jak Louis i Zayn.

- Nich?

- Little Mix. Naprawdę nie wiecie, kto na was poluje? - zdziwienie, które szybko zastąpiła profesjonalna obojętność sprawiło, że dziewczyna kontynuowała - Podałam im zastrzyki usypiające, ale wcześniej poprosiłam blondynkę o wpisanie mi jakiegokolwiek numeru telefonu, więc wpisała, jak się domyślam, pana - spojrzała mi prosto w oczy i kontynuowała - Zabiorą je gdzieś na obrzeża, może odrobinę dalej. Nie wiem gdzie dokładnie, ale spodziewam się, że będą to jakieś hotele, dobre hotele. Może i bawią się w grupę przestępczą, ale nie potrafią się odnaleźć w świecie innym, niż ten salonowy. Nie wiem, dlaczego to robią, ale nie możecie zwlekać, bo możecie stracić te dziewczyny. - Zayn, który do tej pory siedział cicho i lustrował ją wzrokiem, wreszcie się odezwał.

- Dlaczego w zasadzie chcesz pomóc nam, a nie im? W końcu, teoretycznie, jesteśmy siebie warci.

- To nie wy zabiliście całą moją rodzinę - powiedziała to ze stoickim spokojem, ale zauważyłem, że oczy jej się zeszkliły. Wiedziałem, że nie powinno się rozdrapywać takich ran.

- Wiesz, że gdy się dowiedzą, to cię zabiją? Dużo ryzykujesz - Zaza nie ustępował.

- Widziałam wielu ludzi, którym one i wy zrobiliście krzywdę. Każde życie ludzkie ma wartość, a jeżeli mogę poświęcić swoje, by uratować tamte dwa, gdy nic mi tu nie zostało? Naprawdę, ciężki wybór - jej zręcznie modulowany głos, gdy mówiła ostatnie zdanie, aż ociekał sarkazmem. Wstałem z krzesła i uścisnąłem jej drobną dłoń. Niepewnie oddała uścisk i spojrzała na Tomlinsona i Malika.

- Mam u ciebie dług, Victorie - wyczytałem jej imię z plakietki na jej kitlu uśmiechnąłem się w jej stronę - Chłopaki, idziemy - kątem oka zobaczyłem, że Zayn jeszcze nie wychodzi. Przymknąłem drzwi i wszedłem do windy z Louisem. Nie wiem, co planował Mulat, ale zawsze niebezpiecznie było mu przeszkadzać.

*** Oczami Zayna***

Patrzyła na mnie z takim strachem, że dosłownie czułem, jaką mam nad nią władzę. Przejechałem placem po mahoniowym blacie biurka i spojrzałem jej w oczy.

- Co masz zamiar teraz zrobić? - nieufność, jaką do mnie miała zmieniła się teraz w obojętność.

- Wylecę do USA. Dwie godziny temu zarezerwowałam bilety na lot do Los Angeles, dostałam propozycję pracy w dobrym szpitalu. Może jednak uratuję więcej, niż te dwa życia... - spuściła wzrok i przygryzła wargę - Za dwie minuty zaczynam obchód, powinnam już iść. - gdy próbowała mnie wyminąć, złapałem ją za ramię i obróciłem przodem do siebie.

- Życzę ci wszystkiego dobrego, naprawdę - uśmiechnęła się do mnie ciepło i wyszła.

*** Oczami Harry'ego***

Byłem tak niewyobrażalnie wściekły. Moja malutka Scarleth. No, Eleanor też. Zabije te kurwy. Nikt nie ma prawa dotknąć naszych Directioners. Nikt.
- Harry. - Louis walnął mnie w ramię i głową pokazał mi gdzie mam patrzeć. Czarny van, sześć dziewczyn. Dwie z nich trzymały brunetkę, a dwie z nich próbowały wyciągnąć coś z samochodu.
- To jest El. - warknąłem do Louisa. W tej chwili blondynka stojąca przy samochodzie upadła na ziemię.
- Nie zniosę tego dłużej. - Louis wysiadł, a ja zaraz za nim. Biegliśmy w stronę samochodu. Na nasz widok blondynka zerwała się z ziemi i w końcu za włosy wyciągnęła z samochodu moją Scarleth.
- Puść ją zanim rozpieprzę Ci ryj o krawężnik. - warknąłem. Eleanor stała już przy boku Louisa, a tamte dwie zwijały się z bólu na ziemi.
- Nie boje się Ciebie.
- Chcesz dołączyć do koleżanek ? - zaśmiałem się cicho przyduszając przy swoim torsie dziewczynę z dziwnym kolorem włosów.
- Puść Jade. - warknęła na mnie.
- Puść Scarleth. - ta cała Jade już prawie mdlała. Zabawnie..
- Dobra. - puściła Scar, a ja tamtą. Dziewczyna upadła na ziemię szukając upragnionego powietrza. Blondynka klęknęła obok niej, ale złapałem ją za włosy i rzuciłem o drzwi furgonetki.
- Rada na przyszłość.. - patrzyłem jak osuwa się na ziemię - Directioners są nietykalne. Następnym razem nie będę taki miły. - kopnąłem blondynkę w brzuch i wziąłem Scar na ręce niosąc ją do samochodu.
- Boli Cie coś ? - zapytałem usadzając ją na przednim siedzeniu.
- Nie.. Jesteś na mnie zły ?
- Nie jestem na Ciebie zły. Cieszę się, że nic Ci nie jest i jesteś już bezpieczna. - wsiadłem na swoje miejsce i odjechałem z piskiem opon w chwili, w której z hotelu wybiegli ludzie, aby pomóc tamtym. To jeszcze nie koniec. Dotknęły i pobiły Scarleth. Mogą zamawiać sobie trumny. Zabawa się skończyła.


No hej :) 
Jest i 12 rozdział Irresistible( BLEEE ) haha :) 
Jak Wam się podoba ? 
Dzisiaj notka ode mnie nie będzie do końca miła bo powiem otwarcie. Jestem zawiedziona postawą niektórych osób. Serio ? Musicie hejtować Caroline ? Co Wam to daje ? Jeżeli macie coś do niej to na serio zachowajcie dla siebie, a nie piszcie tego na moim blogu. Chcecie hejtować ją, a dotyka to mnie. Jeżeli hejtowanie Caroline będzie się powtarzało to WSZYSTKIE moje blogi zostaną usunięte. I do autora komentarza o treści " Nie umiesz pisać, ja chcę Horanową " .. gdyby nie umiała pisać to by jej tutaj nie było. Karolinko dziękuję Ci za cudowny 11 rozdział :) 13 należy do Ciebie. Kocham Was wszystkich . / Horanowa.:)

CZYTASZ = KOMENTUJ