Rozdział 11 - Danger

W normalnych okolicznościach zaczęłabym się śmiać z tonu głosu tej, która mówiła, ale słyszałam, że przeładowano więcej niż jedną broń, więc milczałam. Gdy próbowałam się obrócić zostałam popchnięta do przodu, upadłam na kolana, zdzierając sobie przy okazji skórę po wewnętrznej stronie dłoni. Kątem oka zobaczyłam, jak Eleanor schylała się, żeby mi pomóc, ale w jednej chwili leżała na ziemi nieprzytomna. Przeraziłam się nie na żarty i szybko obróciłam w stronę dziewczyny, nie zważając na ostrzeżenia.

- Ja rozumiem, że można nie wiedzieć, jak działać w tym fachu, ale zadzierać z One Direction i jeszcze krzywdzić ich dziewczyny, jesteś nienormalna? - warknęłam do blondynki, która słysząc moje słowa dziwnie wykrzywiła twarz. Po chwili zza jej pleców wyszła wysoka brunetka o ciemnej karnacji.

- Pakujmy je do auta, nie możemy zwlekać. Może któryś z tych zaborczych idiotów zechce je skontrolować. Bierzesz tą przytomną, Pezz.

- Policzę się z tobą w środku - warknęła mi do ucha tamta, gdy szarpnęła mnie za przedramię, żeby postawić mnie na ziemi i wciągnąć na tyły dużej furgonetki. El już tam leżała, ja zostałam posadzona na podłodze i związano mi ręce.

- Czego wy w zasadzie chcecie? - zapytałam, spoglądając na dziewczynę o włosach w kolorze fuksji (z tego, co wcześniej mówiły tamte, nazywała się Jade), starając się unikać pustej blondyny. Ta druga spojrzała na mnie chłodno i nie odpowiedziała, jej usta zwęziły się w jedną, cienką linię. Zrezygnowałam z zadawania dalszych pytań. W końcu i tak nie otrzymałabym odpowiedzi.

* * *

Nie powiedziałam nic, kiedy zostałam "przypadkiem" nadepnięta obcasem jednej z dziewczyn. Nawet nie pisnęłam, gdy po raz setny zostałam uderzona w głowę, ale kiedy auto gwałtownie zahamowało, a ja upadłam, uderzając głową o przyciemnianą szybę, nie wytrzymałam.

- Jeżeli jeszcze raz poczuję ból, to przyrzekam, że osobiście dopilnuję tego, żeby po tej całej akcji to was bolało bardziej, niż mnie - blondynka podeszła do mnie w momencie, gdy drzwi się otworzyły. Skorzystałam z tego, że akurat się nade mną pochylała i kopnęłam ją w twarz.
Straciła równowagę i uderzyła plecami o tylne drzwi furgonetki. Uśmiechnęłam się pod nosem, miałam cichą nadzieję, że złamałam jej nos.

- Zabiję cię, szmato - warknęła i próbowała się na mnie rzucić, ale została powstrzymana drobną, bladą dłonią. Zza pleców tej całej Pezz wyłoniła się drobna brunetka ubrana w biały kitel, w wolnej dłoni trzymała apteczkę. Gestem wyprosiła te samobójczynie, które nas porwały i uklękła przy Eleanor i wstrzyknęła jej jakiś płyn do żyły. Gdy El znów zamknęła oczy, lekarka przeniosła swój wzrok na mnie. Cofnęłam się jak najdalej mogłam. A wyglądała tak młodo i niewinnie. Gdy niepewnie i ze strachem spojrzała na stronę drzwi auta i podała mi swój telefon, nie wiedziałam, w co gra. Spojrzałam na nią pytająco.

"A wyglądała tak młodo i niewinnie."

- Wpisz tu numer jakiejkolwiek osoby, której ufasz - mówiła ledwie słyszalnym szeptem - Powiadomię tego kogoś, co się z wami dzieje. Masz prawo mi nie ufać, ale nie chcę, żeby cokolwiek ci się stało - gdy wzięła w dłoń kolejną strzykawkę prawie upuściłam telefon, ale jej ciepły dotyk w pewnym sensie mnie uspokoił - Jeżeli wpisałaś już numer za chwilę podam ci zastrzyk, który uśpi cię na kilka godzin. Kiedy się obudzisz, ta osoba będzie wiedziała, gdzie cię szukać - jej niebieskie, wpadające w szare, oczy przewiercały mnie na wylot, nie dostrzegłam w nich kłamstwa. Szybko wpisałam numer Hazzy i oddałam jej telefon.

- Ufam ci - szepnęłam i wyciągnęłam w jej stronę lewą dłoń. Uśmiechnęła się ciepło w moją stronę i wbiła igłę w żyłę. Syknęłam i zamknęłam oczy, ale do głowy przyszło mi jeszcze jedno pytanie - Jak się nazywasz?

- Victorie Shade. Nie bój się. Niedługo będziesz bezpieczna.

***Oczami Harry'eggo***

Od trzech, pieprzonych godzin wychodzę z siebie. Ani El, ani Scar nie odbierają telefonów. Louis zresztą nie jest mniej zaniepokojony. Siedzimy razem w moim salonie i z nerwów nie jesteśmy w stanie nawet się do siebie odezwać. Przysięgam, że jak Scar tu wróci, będzie mnie błagać na kolanach o wybaczenie. Ciszę przerywa telefon, który niepewnie odbieram, numer był nieznany. Widząc pełne nadziei spojrzenie Louisa włączyłem głośnomówiący.

- Harry Styles, słucham.

- Dziewczyna, która ci ufa, podała mi ten numer. Nie mam dużo czasu, pracuję w szpitalu w centrum miasta, pytaj o doktor Shade... - przerwałem dziewczynie wpół zdania.

- Co się dzieje i kim, do kurwy nędzy, jesteś, że uważasz, że cię posłucham? Co się z nimi dzieje? - jeszcze nigdy w życiu tak się nie bałem.

- Nie masz pojęcia, co grozi tym dziewczynom.





Uf, mój pierwszy wpis na tym blogu za mną. Nie mam pojęcia, czy Wam się spodoba, ale mam cichą nadzieję, że podobnie jak ja, wkręcicie się w tą historię. Jestem ogromnie wdzięczna Horanowej za szansę, jaką mi dała. Każdy jej blog czytałam (i wciąż czytam) z nie mniejszym zainteresowaniem, niż na początku. Pisać tak, jak pisze ona, jest prawie niemożliwe. Cóż, dziękuję za przeczytanie! // Caroline xoxo